W badaniach dotyczących wykorzystania w terapii COVID wcześniej istniejących leków otrzymywano niespójne wyniki. Naukowcy z Uniwersytetu Jagiellońskiego (UJ) w Krakowie wykazali, że rozbieżności te mogły być spowodowane przypadkowymi różnicami między grupami terapeutycznymi i kontrolnymi oraz niewłaściwą analizą statystyczną, a nie błędami w praktykach badawczych.

Na łamach czasopisma „Studies in History and Philosophy of Science” badacze z Uniwersytetu Jagiellońskiego – dr Mariusz Maziarz i dr Adrian Stencel, zaproponowali zupełnie odmienne podejście do rozumowania teoretycznego i do badań laboratoryjnych oraz ukierunkowanie ich na próbę zrozumienia, dlaczego określony lek nie może być efektywny. 

Pilna potrzeba odkrycia leku na COVID-19 spowodowała, że badania kliniczne rozpoczynano bezpośrednio po uzyskaniu pozytywnych wyników testów laboratoryjnych lub wyłącznie na podstawie teoretycznej analizy mechanizmu replikacji wirusa i sposobu działania leku.

Poza tym pośpiech sprawił, że prowadzenie badań klinicznych często nie było odpowiednio koordynowane.

Więcej:
https://link.springer.com/article/10.1007/s40656-022-00532-9

jp